De Oregon trail.

 

Vanmorgen vertrokken we in de stromende regen uit Thermopolis, waar we de nacht hebben doorgebracht. Thermopolis is een heel klein plaatsje met een eeuwenoude thermische bron. Ons hotel staat in het park waar de bron is en mag de bron gebruiken in het zwembad en een thermisch bad. Het hele hotel ruikt naar zwavel! Maar de kamer is mooi, gerieflijk en heel erg leuk met meubilair gemaakt van dikke balken.

's Avonds hebben we gegeten in The One Eye Bull. Een zeer lokale eetgelegenheid in het oude stadscentrum, dat stampend vol was. Allemaal locals, vrijveel met met babies, die kwamen luisteren naar het optreden van een plaatselijke zanger, die in het dagelijks leven leraar is op de highschool. Het eten was zozo, de bediening was lala, maar het was er erg gezellig! De plaatselijke Thai en Chinees daar en tegen waren uitgestorven. Erg zielig!

Vanmorgen was het dus vreselijk slecht weer. Heel ongewoon voor Wyoming, waar het meestal droog is. Maar het is goed voor de watervoorraad, dus zijn we er blij mee. Het blijft de hele morgen regenen en uitstappen om de omgeving te bekijken en foto's te maken doen we niet. De weg is leeg en we schieten goed op. Het is onmogelijk door Wyoming te rijden en de Oregontrail te missen.

Tussen 1840 en 1860 hebben ongeveer 350.000 mensen de tocht naar het westen ondernomen en de sporen ervan zijn op vele plaatsen te vinden. Tegen twaalven komen we bij Independence Rock. Dit is een hele grote rots dat ongeveer op de helft van de 3500 kilometer lange route lag en het einde van de prairie markeerde.

De eerste groep pioniers arriveerde hier begin juli en vierde op 4 juli Independence day hier en zo kreeg de rots zijn naam. Latere pioniers wisten, dat als zij begin juli de rots bereikten, ze zo goed als zeker zonder sneeuw de Rocky Mountains over zouden kunnen. Vele pioniers krasten hun naam en het jaartal dat zij daar waren in de rots, die op deze manier een soort van register is geworden. Het is inmiddels droog geworden en omdat we zo vlot opschieten, besluiten we naar Casper te gaan en daar het museum van de Oregontrail te bezoeken. Twee jaar geleden waren we er ook, maar dat was op een maandag en dan zijn alle musea dicht. Nu is het museum open en we zijn precies op tijd om een presentatie te zien. Ik vind het fascinerend dat zoveel mensen de moed hebben opgevat om met hun hele hebben en houden en hun hele gezin huis en haard te verlaten om een tocht van, soms meer dan 3000 km te maken naar een onbekend gebied. En dat hele eind moesten ze lopen!




Het is echt een misverstand te denken, dat ze in de huifkarren reden. In de huifkar lag hun bagage, huisraad, kleding en de voedsel voorraad en voor de mensen was echt geen plaats.

 

Ze liepen 3 tot 6 maanden in de hitte over de stoffige prairie, moesten rivieren oversteken en de bergen over. Dagelijks eten klaar maken, reparaties aan de karren verrichten, zieken verzorgen, babies krijgen, overledenen begraven. Alles gebeurde op de trail en velen overleefden het niet. De meesten wel en voor hen was de beloning een nieuw leven in Oregon en Washington.

Het is een mooi museum met veel interessante informatie.

Als we doorrijden naar Larremie, rijden we een stuk over de Oregon trail. In andere vakanties hebben we al heel wat van de trail gezien en bezienswaardige plaatsen bezocht. Het blijft interssant.

Ik heb een boek dat heet Quilts of the Oregon Trail. Het boek beschrijft vele quilts, die op de ene of andere manier met de Oregon Trail te maken hebben. Je leest over de vrouwen, die de quilts gemaakt hebben. Of de quilt voor de trail gemaakt is of erna. Aan de hand van patronen en stoffen kunnen de schrijvers vertellen waar de stoffen oorspronkelijk vandaan komen en van wanneer de stoffen dateren. Sommige stoffen zijn tijdens de trail meegenomen naar het nieuwe land om pas jaren later in een quilt te worden verwerkt. Het is een heel leuk boek met prachtige verhalen. Een ander boek, dat over de Origontrail gaat, heet The Quilt that Walked to Golden. Hier staat het verhaal in van jonge vrouwen, die naar het westen trokken en geen kleding in de huifkarren konden meenemen. Ze besluiten dan om zoveel mogelijk kleding over elkaar aan te trekken om zo toch een en ander mee te kunnen nemen. Jaren later, toen de kleding versleten was, werd er van goede stukken een quilt gemaakt. En dit is een waar gebeurd verhaal!

Morgen rijden we het laatste stukje van onze reis. We blijven nog een paar dagen in Denver, Colorado.

Groetjes, Marina.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Posted with Blogsy