Een bee naast de deur.

Gisteren was ik bij mijn vriendin, die ook nog eens naast mij woont,  om haar quilt te  dubbelen.
Eerst hebben we de stof voor de achterkant op maat gemaakt. Daarvoor moest ik een paar keer naar huis. Dat is dus de voordeur uit, de voortuin door, mijn deur in, de trap op, pakken wat ik nodig had  en dan "dat hele end" weer terug! De eerste keer om de centimeter te halen en de 2e keer om een extra grote vierkante liniaal te halen, dat we nodig hadden om een stuk stof af te meten dat breder was dan de lange liniaal. Mijn vriendin is een ervaren naaister.  Met een timmermansoog schat ze zo'n beetje wat de juiste maat is of zegt "dit is toch wel recht genoeg" en dan sta ik er als strenge schooljuffrouw naast en roep: "nee, eerst de stof recht maken en dan heel precies meten". Ze naait met het grootste gemak allerlei stukken aan elkaar tot de juiste maat en de nieuwe naaimachine gaat als nieuwe schaatsen over het ijs.
Daarna hebben we de tussenvulling op "maat" geknipt. Dat is toch altijd een lastig karweitje en je moet die vulling toch behoorlijk veel groter knippen om niet ergens een hoekje tekort te komen. Dat spul is toch altijd weer een beetje scheef. Met wat heen en weer geschuif en een kwart slag draaien, dat zoveel gemakkelijker is als je met z'n 2jen bent, is het gelukt. Toen konden we gaan plakken. De spuitbus is een geweldige uitvinding. In betrekkelijk korte tijd hadden we achterkant en voorkant aan de vulling geplakt. De sandwich ligt nu klaar om te quilten.

De 2e quilt is ook al in wording en ligt in onderdelen op de salontafel.

Ik heb goede hoop dat de besmetting van blijvende aard is. Leuk!

Prettige paasdagen.