Mijn Quilt Avontuur!: mei 2015

woensdag 27 mei 2015

The Rocky Mountains Quilt Museum.

Gisteren schreef ik over het boek The Quilt that Walked to Golden.

Golden is een voorstad van Denver, waar we een paar dagen doorbrengen. In Golden is het Rocky Mountains Quilt Museum gevestigd en vandaag gingen we er naar toe.

Het museum is gevestigd in een winkelstraat en is niet groot. Een zaal, maar dat is genoeg om 2 mooie tentoonstellingen te tonen. Er is een tentoonstelling van Gwen Marston en haar Liberated quiltstijl.

Gwen Marston is midden jaren 70 (van de vorige eeuw) begonnen met quilten. Eerst traditioneel, zoals de meeste quilters. In 1990 is zij haar eigen quilts gaan ontwerpen. Zij gebruikt traditionele patronen en meest effen stoffen en geeft een geheel eigen draai aan haar patronen. Zij heeft 27 boeken uitgegeven. Zij heeft jarenlang les gegeven en quiltretreats georganiseerd. Zij woont op Beaver eiland, midden in Lake Michigan. Ze heeft een interessante website met veel informatie en veel foto's. Dit zijn foto's van de tentoonstelling.

Ik vind haar quilts erg mooi en ik ga zeker een boek van haar kopen. Ik hoop haar techniek te kunnen doorgronden en een Liberated quilt te kunnen maken. Of iets dat er op lijkt. Het was een hele inspirerende tentoonstelling.

Groetjes, deze keer heel speciaal voor Mieke, Marina.

Posted with Blogsy

maandag 25 mei 2015

De Oregon trail.

Vanmorgen vertrokken we in de stromende regen uit Thermopolis, waar we de nacht hebben doorgebracht. Thermopolis is een heel klein plaatsje met een eeuwenoude thermische bron. Ons hotel staat in het park waar de bron is en mag de bron gebruiken in het zwembad en een thermisch bad. Het hele hotel ruikt naar zwavel! Maar de kamer is mooi, gerieflijk en heel erg leuk met meubilair gemaakt van dikke balken.

's Avonds hebben we gegeten in The One Eye Bull. Een zeer lokale eetgelegenheid in het oude stadscentrum, dat stampend vol was. Allemaal locals, vrijveel met met babies, die kwamen luisteren naar het optreden van een plaatselijke zanger, die in het dagelijks leven leraar is op de highschool. Het eten was zozo, de bediening was lala, maar het was er erg gezellig! De plaatselijke Thai en Chinees daar en tegen waren uitgestorven. Erg zielig!

Vanmorgen was het dus vreselijk slecht weer. Heel ongewoon voor Wyoming, waar het meestal droog is. Maar het is goed voor de watervoorraad, dus zijn we er blij mee. Het blijft de hele morgen regenen en uitstappen om de omgeving te bekijken en foto's te maken doen we niet. De weg is leeg en we schieten goed op. Het is onmogelijk door Wyoming te rijden en de Oregontrail te missen.

Tussen 1840 en 1860 hebben ongeveer 350.000 mensen de tocht naar het westen ondernomen en de sporen ervan zijn op vele plaatsen te vinden. Tegen twaalven komen we bij Independence Rock. Dit is een hele grote rots dat ongeveer op de helft van de 3500 kilometer lange route lag en het einde van de prairie markeerde.

De eerste groep pioniers arriveerde hier begin juli en vierde op 4 juli Independence day hier en zo kreeg de rots zijn naam. Latere pioniers wisten, dat als zij begin juli de rots bereikten, ze zo goed als zeker zonder sneeuw de Rocky Mountains over zouden kunnen. Vele pioniers krasten hun naam en het jaartal dat zij daar waren in de rots, die op deze manier een soort van register is geworden. Het is inmiddels droog geworden en omdat we zo vlot opschieten, besluiten we naar Casper te gaan en daar het museum van de Oregontrail te bezoeken. Twee jaar geleden waren we er ook, maar dat was op een maandag en dan zijn alle musea dicht. Nu is het museum open en we zijn precies op tijd om een presentatie te zien. Ik vind het fascinerend dat zoveel mensen de moed hebben opgevat om met hun hele hebben en houden en hun hele gezin huis en haard te verlaten om een tocht van, soms meer dan 3000 km te maken naar een onbekend gebied. En dat hele eind moesten ze lopen!

Het is echt een misverstand te denken, dat ze in de huifkarren reden. In de huifkar lag hun bagage, huisraad, kleding en de voedsel voorraad en voor de mensen was echt geen plaats.

Ze liepen 3 tot 6 maanden in de hitte over de stoffige prairie, moesten rivieren oversteken en de bergen over. Dagelijks eten klaar maken, reparaties aan de karren verrichten, zieken verzorgen, babies krijgen, overledenen begraven. Alles gebeurde op de trail en velen overleefden het niet. De meesten wel en voor hen was de beloning een nieuw leven in Oregon en Washington.

Het is een mooi museum met veel interessante informatie.

Als we doorrijden naar Larremie, rijden we een stuk over de Oregon trail. In andere vakanties hebben we al heel wat van de trail gezien en bezienswaardige plaatsen bezocht. Het blijft interssant.

Ik heb een boek dat heet Quilts of the Oregon Trail. Het boek beschrijft vele quilts, die op de ene of andere manier met de Oregon Trail te maken hebben. Je leest over de vrouwen, die de quilts gemaakt hebben. Of de quilt voor de trail gemaakt is of erna. Aan de hand van patronen en stoffen kunnen de schrijvers vertellen waar de stoffen oorspronkelijk vandaan komen en van wanneer de stoffen dateren. Sommige stoffen zijn tijdens de trail meegenomen naar het nieuwe land om pas jaren later in een quilt te worden verwerkt. Het is een heel leuk boek met prachtige verhalen. Een ander boek, dat over de Origontrail gaat, heet The Quilt that Walked to Golden. Hier staat het verhaal in van jonge vrouwen, die naar het westen trokken en geen kleding in de huifkarren konden meenemen. Ze besluiten dan om zoveel mogelijk kleding over elkaar aan te trekken om zo toch een en ander mee te kunnen nemen. Jaren later, toen de kleding versleten was, werd er van goede stukken een quilt gemaakt. En dit is een waar gebeurd verhaal!

Morgen rijden we het laatste stukje van onze reis. We blijven nog een paar dagen in Denver, Colorado.

Groetjes, Marina.

Posted with Blogsy

zondag 24 mei 2015

Die hadden we nog niet gezien!

De eland, moose in het Engels. In een rivier langs de kant van de weg.

Schuw, meestal alleen en graag met de poten in het water. Geweldig om te zien. We zagen vandaag ook grote kuddes bizons, een groep big horn sheep, een white tail hert en een aantal pruttelende modderpoelen

en stomende meertjes.

We waren in Yellowstone park! Het was er verschrikkelijk druk. Het is Memorial day weekend. Een lang weekend dat het begin van de zomer markeert. Heel veel Amerikanen gaan er dan opuit. De drukte deert mij niet en ik geniet van de pruttelende modderpoelen en stomende meertjes en zelfs van de stank. Dit was het laatste park van onze reis. We zijn nu weer onderweg naar Denver.

Groetjes, Marina.

Posted with Blogsy

zaterdag 23 mei 2015

Dieren en ander natuurlijk spul.

Gisteren waren we in Glasier Natioanl Park. Het ligt tegen de Canadese grens aan en heeft een zusterpark over de grens. Het is er hoog en koud en erg mooi. We wilden de Weg naar de Zon rijden. Deze weg gaat over een hele hoge pas en je het prachtig uitzicht. Jammergenoeg konden we maar 16 mijl van deze weg rijden. De rest was dicht wegens sneeuw en reparaties.

Op de terugweg zijn we een aantal keren langs de rivier gestopt om naar de prachtige watervallen en stroomversnellingen te kijken. En dan valt mijn oog op deze vlinder op een paaltje.

Wat een juweeltje!

Het leuke van Nationale Parken: je hebt voor elk wat wils. Wil je een wandeling langs de rivier? Wil je klimmen en klauteren? Wil je de backcountry in en mogelijk gevaar tegenkomen? Prima, maar wees goed voorbereid en neem voorzorgsmaatregelen. Wij zijn niet zo dapper. Ik ga de trap af naar de rivier, steek de brug over naar "bearcountry" , loop een meter naar rechts en een meter naar links het bos in en voel mij een hele held. Dan huppel ik vrolijk over de brug weer terug en zie dus geen beren. Jammer, dan.

Zo snel en woest als de rivier naar benden dendert, zo kalm en glad is het meer. Het landschap weerspiegelt zich in het water.

Het is van een adembenemende schoonheid.

Alsof een kunstenaar aan het werk is geweest.

Een beetje surrealistisch is het ook.

Alsof het landschap gekanteld is. Prachtig.

In de middag rijden we verder. We willen het National Bison Refuge bezoeken.

Het Refuge is begin 20e eeuw opgericht om de resterende 100 bizons in de VS te beschermen en te voorkomen dat ze zouden uitsterven.

Dat is goed gelukt. Tegenwoordig zijn er ongeveer 250.000 bizons, verspreid over verschillende kuddes. We hebben een hele grote kudde gezien in Rooseveld National Park in 2007 en we hopen er morgen in Yellowstone Park ook een kudde te zien.

Het zijn prachtige beesten en je kunt ze van vrij dichtbij bekijken, maar ze zijn levensgevaarlijk. Ze zijn groot, zwaar, onvoorspelbaar en razendsnel. Hier in het Refuge kun je ze ook van dichtbij bekijken, maar overal word je gewaarschuwd in je auto te blijven als ze erg dichtbij zijn. En dat doe ik braaf!

Ook het landschap en de vegetatie wordt beschermd. Dat doen ze hier toch wel redelijk fanatiek. Je mag geen planten van de ene staat naar de andere staat meenemen. Er wordt overal gewaarschuwd voor vreemde onkruiden, die lokaal niet voorkomen en dan de boel kunnen infecteren. In sommige plaatsen worden planten, die er van oorsprong niet voorkomen, actief verwijderd. Dat kost heel veel geld. Boten moeten schoon zijn en voorzien van een document erover voor ze ergens het water in mogen. Zo willen ze voorkomen dat slakken, krabben en vissen in wateren terecht komen waar ze geen natuurlijke vijanden hebben en de boel overnemen. En er wordt opgeroepen om geen brandhout van huis mee te nemen, maar brandhout te kopen of te rapen (ja dat mag hier op heel veel plekken), waar je het gaat gebruiken. Dit om verspreiding van insecten te voorkomen.

Een lief bizonkalfje kijkt waar zijn moeder is gebleven.

Maar hij of zij hoeft niet bang te zijn, mama is altijd in de buurt.

Er zijn ook andere dieren in het Refuge. Amerikanen hebben voor elk hert een naam. Dit is geloof ik elk.

Staat rustig langs een riviertje te grazen. Voelt geen angst, want het ervaart de mens niet als een vijand.

Mooi, hè!

Dit is mule dear. Deze ligt aan de overkant van een watertje in de schaduw te herkauwen.

Op een van de hoogste plekken in het Refuge, in de bocht van de weg, stuiten we op dit groepje Big Horn Sheep. Ze liggen daar majesteitelijk in het gras.

En kijken ons onverstoorbaar aan.

Ja, ok, nog 1 foto dan.

Vandaag waren we in Crater of the Moon National Park.

Een heel vreemd landschap, dat uit lava bestaat. De laatste eruptie was 2000 jaar geleden! Toen dus de oudste Giant Segoia's ontstonden! Toen onze jaartelling zo'n 15 jaar oud was!