Het wisselvallige weer maakt de naam van deze quilt actueel.
Ik heb een soortgelijke quilt ooit op een beurs zien hangen.
Met 2 charmpacks en een halve meter blauwe Aboriginal Dots
kon ik aan de slag.
Ik had geen idee van de maat van de vierkantjes.
Daar heb ik met papier een beetje mee lopen stoeien
tot ik een afmeting vond, die mij wel goed leek.
Ik werk graag precies.
Dan weet ik zeker dat het goed wordt
en kan ik ontspannen naaien.
De gekartelde randen vind ik eigenlijk heel vervelend.
Het voorkomt rafelen en dat is prettig,
maar moet je ze nu wel of niet meetellen voor de naadtoeslag.
Hmm. Daar hou' ik dus niet van.
Ik had geen zin om de karteltjes er af te snijden.
En besloot ze voor lief te nemen.
Misschien dat de naadjes er iets minder sterk door zijn,
maar als het geheel gequilt is,
zit het wel goed vast!
Het is een eenvoudig te naaien patroon.
En je kan lekker achter elkaar door werken.
Naaien, snijden, naaien, snijden.
Ik vond de afgesneden driehoekjes te klein om te bewaren.
Die gingen dus de prullenbak in.
De ontwerp wand kwam goed van pas.
Het is altijd weer even puzzelen om een leuke lay-out te maken.
En natuurlijk handig als je de blokken aan elkaar gaat zetten.
Alles kan keurig op zijn eigen plek terug.
En zo kwam het allemaal bij elkaar.
Ik wilde er een rand omheen.
Maar welke?????
De oorspronkelijke stof,
die ik er voor gekocht had,
was geen succes.
Zo ongeveer elk lapje uit de Kaffe Fassett voorraad kwam langs.
(En wie mij kent, weet dat ik daar een aaaardige verzameling van heb ;-))
Er zat niets anders op dan naar de winkel te gaan.
Margreet Otto zat toen nog in Woerden
en dat was altijd een leuk ritje.
Ook hier kwamen heel veel opties langs.
En soms zit de oplossing in een klein randje.
Een klein smal groen randje.
En daarvoor ga je naar een winkel met
een ervaren en geduldige verkoopster!
En zo is het geworden.
Helemaal blij mee.
En de top ging op de stapel en bleef daar
een hele lange tijd.
Mijn dochter vond het een mooie quilt voor haar dochter.
Prima.
Gaan we doen.
Maar ja, life happens!
En nu, na een hele lange tijd, ging de quilt op de long arm.
En het is net als fietsen, je verleert het niet.
Ik moest er wel weer even inkomen en
daarom geen ingewikkeld patroon gekozen.
Is ook helemaal niet nodig met deze drukke stof.
Het rijgen en de eerste steken gingen prima,
maar toen liep de machine vast.
Zal wel de draad spanning wezen.
Dat is het namelijk bijna altijd.
En aan de machine kon het niet liggen.
Die had net een paar maanden ervoor een grote beurt gehad.
Aan de spanning lag het ook niet.
Want wat ik ook deed, hetzelfde gebeurde telkens opnieuw.
Al viel mij wel op dat er een lus uit het spoelhuis stak,
elke keer dat ik het uit de machine haalde.
Toen dus maar gebeld met het kennemer Quilthuis.
En hulp was snel en eenvoudig: probeer eens een nieuwe naald.
En dat was het Ei van Columbus.
De machine naaide als een zonnetje en
al gauw had ik 25000 steken genaaid en was het klaar!
Mooi geworden.
Het stuk dat ik van de achterkant heb afgesneden,
was genoeg om een bies te maken.
En met de klemmetjes om de bies vast te houden,
is het met de hand naaien van het biesje een feestje.
Al zullen velen de pook van een naald,
die ik daar graag voor gebruik een gruwel vinden.
Ik vind dat fijn werken.
En nu is ie af.
De stof, die oorspronkelijk voor de rand bedoeld was,
is de achterkant geworden.
Supermooi!
Quilt nummer 36.
Mooie veren voor Vera!
Hij ligt nu nog even bij mij op de eetafel.
Groet, Marina.
Mooi geworden zeg! En dat groene randje: top!
BeantwoordenVerwijderenBeautiful Marina!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie quilt. Het groene randje is goed gevonden en natuurlijk: met Kaffe stoffen móét het wel mooi worden hè.
BeantwoordenVerwijderen