Marina's Quilt Atelier dag 18.

Vrijdag nacht werd mijn man ziek 

en moest hij naar het ziekenhuis.

Hij heeft geen corona, 

maar een complicatie van een aandoening,

 waar hij de hele winter al last van heeft.

We belden om 3 uur de huisartsen post en de dokter kwam.

Voor hij binnen kwam,

 belde hij op om te informeren of we ziek waren, 

sniften, snuften, hoesten of koorts hadden.

Dat was allemaal niet het geval en hij kwam binnen, 

gekleed in een wit pak, maar zonder mondkapje.

Na onderzoek van mijn man en overleg met het ziekenhuis, 

werd besloten dat hij naar de spoedeisende hulp moest en 

misschien zou worden opgenomen.

Dat was wel even slikken.

We gaan al een paar weken de deur niet uit 

en nu moesten we, weer, naar het ziekenhuis.

Er hoefde dit keer geen ambulance te komen. 

We konden met onze eigen auto.

Ik heb snel wat spulletjes ingepakt, 

zodat we daar een aantal uren mee voort zouden kunnen.

Ervaring heeft ons geleerd dat het bij de SEH lang kan duren 

voor een en ander duidelijk is.

We wonen gelukkig dicht bij het ziekenhuis en we waren er zo.

De arts had gezegd dat het rustig was op de SEH 

en inderdaad,

 er stond vrijwel geen enkele auto op het parkeer terrein.

We gingen naar binnen en melden ons bij de portier.

Tot mijn grote schrik bleek toen, 

dat ik niet mee naar binnen mocht.

Daar heb ik echt geen moment bij stil gestaan. 

Alle vorige keren ging ik mee, 

en zelfs mijn kinderen en schoonkinderen 

hebben ons naar de SEH begeleid.

Ik vond het zo erg om mijn man 

alleen door de schuifdeuren te laten gaan.

In elke hand een tasje met benodigdheden,

een beetje voorover gebogen door de pijn, 

ging hij alleen naar binnen.

Ik weet dat hij goed alleen kan zijn

en hij is redelijk laconiek onder de omstandigheden,

maar toch...!

Ik realiseerde mij op dat moment 

hoe erg het moet zijn als je iemand naar het ziekenhuis brengt, 

die corona heeft.

Mijn man is ziek, 

maar hij wordt weer beter.

Het gaat wel een poosje duren, 

aangezien alle operaties zijn uitgesteld, 

maar zijn vooruitzicht is goed.

Als je een corona patiënt wegbrengt, 

weet je niet hoe het zal gaan.

Weet je niet of je je familie lid nog weer zult zien 

of niet.

Dat kwam even heel hard binnen en emotioneerde mij enorm.

Ik heb reuze met die mensen te doen!

Met mijn man gaat het weer goed.

Hij ligt op de corona vrije afdeling.

Het personeel draagt geen beschermde 

kleding en geen mondkapjes.

Hij mag 1 keer per dag 1 persoon op bezoek hebben.

Officieel maar een half uur, 

maar als je langer blijft, 

zegt niemand er wat van.

De sfeer op de afdeling is vrolijk en opgewekt.

Het personeel vriendelijk en hulpvaardig.

Lopend over de gang word je met je neus 

op de keiharde realiteit gedrukt.

De Noord vleugel is volkomen afgesloten. 

Grote borden met rode kruisen 

waarschuwen je voor de aanwezigheid van corona.

Naast het bord staan grote kasten

met beschermende kleding. 

Het personeel trekt dit aan 

voor ze door de deuren gaan.

Het totale personeel werkt om de beurt op deze afdelingen.

Ook een van de verplegers, 

van mijn man heeft er vorige week gewerkt.

Hij vertelde dat het werk fysiek minder zwaar is, 

dan op de gewone afdeling,

maar psychisch vergt het veel. 

Hij werkt dan 2 a 3 uur op de isolatie afdeling.

De patienten daar zijn echt heel ziek.

En het pak, dat hij dan aan heeft is erg warm.

Het is een rare situatie.

Op de afdeling lijkt alles heel normaal.

Maar zodra je de afdeling verlaat,

kom je in een andere wereld.

Het altijd zo drukke ziekenhuis 

is vrijwel verlaten. 

Alle winkeltjes en restaurants zijn dicht.

Het grote plein is leeg.

Zelfs het meubilair is weg,

zodat niemand er zal gaan zitten.

Maar het voelt voor mij niet drukkend

of vervelend.

En ik ben blij dat mijn man morgen 

waarschijnlijk weer naar huis mag.

Groet, Marina.