Indiase lapjes worden een improv quilt.

De wordingsgeschiedenis van deze quilt.
Begonnen als vierkante lapjes, misdrukken,
in een zakje op de toonbank van
het Victoria en Albertmuseum in Londen.

In de zomer van 2017 aan elkaar genaaid,
in een poging een donker-licht effect te krijgen.
Was wel leuk.
Was niet echt geweldig.
En verdween in een doos in de kast tot er een beter idee zou komen.

Dat idee kwam, toen ik Victoria Findlay Wolfe in Birmingham hoorde zeggen: "Als je een quilt niet leuk vindt, snij je hem in stukken en voeg je iets toe. En dat doe je net zo lang tot je hem wel leuk vindt. Je moet gewoon een beetje dapper zijn"

Thuis gekomen ging het mes erin en besloot ik de quilt te doorsnijden en
op dezelfde plaats een smalle blauwe strook toe te voegen.
En net zo lang door te gaan, tot ik het leuk vond.

Een aantal stroken toegevoegd en al wat er gebeurde: niets, helemaal niets. De lap bleef leuk, en ook weer niet. Aan velen laten zien, met velen er over gesproken. Veel suggesties gekregen. Voeg stroken toe van een andere kleur, voeg bredere stroken toe, geef hem aan de buren voor de honden mand enz, enz. Ik heb er een bredere strook aan toegevoegd en vond het niks. Ik vond de strook te breed. Maar uithalen was geen optie. De stof is dun, beetje losgezeten, schuin van draad gesneden en als je dat gaat uithalen, wordt het huilen en ligt de lap zeker in de hondenmand van de buren.

Ik heb er een stuk afgesneden en aan de andere kant weer aangezet. Zowel in de lengte als in de breedte. Het werd een steeds erger zooitje en ik zag de prullenmand al in de verte staan. Vervolgens de lap in stroken gesneden en, erg veel meer mis kon er niet gaan, in 12 blokken gesneden. Wonderlijk genoeg waren er 2 blokken waar totaal geen doorsnijdingen in zaten.
Die heb ik er meteen tussen uitgehaald en
nog 1 waar maar in een klein hoekje een doorsnijding zat.

Zo hield ik 9 blokken over, waar ik behoorlijk mee aan het schuiven ben geweest.
Elk blok heeft wel op een andere plek gelegen.

Toen ik ze een beetje van elkaar schoof, zag ik de mogelijkheid van sashings.

Dus overal sashings aan gezet en op de ontwerp wand ook stroken onder de blokken gehangen.
Het was wel aardig, maar ik werd er niet echt blij van.

Pas toen ik de blokken verschoof en
de regelmatige 9-patch onregelmatig werd,
begon het een beetje leuk te worden.

Ik ben op die voet verder gegaan. Veel geschoven, stukken afgesneden aan de ene kant, stukken toegevoegd aan de andere kant tot het iets werd, waar ik wel met genoegen naar kon kijken.

Ik had een rode lap Indiaas katoen, dat er goed bij kleurde en net aan, de goede breedte had. Had echt geen cm smaller moeten zijn.
Met kunst en vliegwerk op het frame van de longarm geladen en
tamelijk snel en redelijk probleemloos kunnen quilten.

En zo werd het een quilt, een geïmproviseerde quilt.

Precies op tijd klaar om in Rijswijk mee te kunnen doen
met de tentoonstelling van moderne quilts.

Ik zag deze mevrouw een foto maken van de quilt
en ik ben even een praatje gaan maken.
Ze was er helemaal weg van.
en dat vond ik nou toch zo leuk.

Van lapje tot quilt, in vele vele stadia!

Groet, Marina.