Gisteren was mijn moeder jarig. Zij werd 91 jaar. Een prachtige eerbiedwaardige leeftijd. Mijn moeder is een actieve vrouw, die tot voor kort nog elke week met haar eigen auto naar het zwembad ging voor "meer bewegen voor ouderen". Zij is daar de oudste deelnemer en de deelnemer die het langst meedoet. Van de zomer was zij op vakantie in Portugal, ja je leest het goed, Portugal, je weet wel dat land naast Spanje en daar is zij gestruikeld over een losse tegel in de vloer van de keuken van haar vriendin en heeft zij haar knie bezeerd. En zoals het met oude bejaarde knieen gaat, het ding wil maar niet beter worden. Ze heeft er veel pijn aan. Erg sneu voor haar.
Mijn moeder houdt er van zaken goed en op tijd te regelen. Niks geen dingen op het laatste moment, niks geen dingen door een ander laten doen, die je zelf kunt. En zo bedacht zij eind augustus/begin september dat het, met die zere knie, een hele toer zou worden om voor alle kinderen en kleinkinderen een kerstkadootje te kopen. Wij doen van huis uit niet aan Sinterklaas, wij doen aan Kerst.
Mijn moeder heeft 3 kinderen en een stiefkind, 2 schoonzoons en 2 schoondochters, 8 kleinkinderen, die 7 partners hebben en 7 achterkleinkinderen. Voor 14 van dit respectabele aantal wilde zij een kadootje hebben. Wie niet sterk is, moet slim zijn en wie niet kan winkelen, maakt het zelf. Naaien doet mijn moeder niet meer, borduren is nooit haar sterke kant geweest en dat kunnen de vingers ook niet meer, maar breien doet ze nog als de beste. En als praktisch ingesteld mens, met de koude winter van vorig jaar nog vers in het geheugen, besloot zij sjaals te gaan breien. Als zij er 1 per week breidde, was ze precies op tijd klaar. In haar autootje tufte zij langs de haar bekende wolwinkels en kocht een voorraad breiwol in allerlei verschillende kleuren en begon in het geheim te breien. Het was haar bedoeling ons allen met kerstmis te verrassen. Maar toen die vermaledijde knie steeds pijnlijker werd en zij amper nog kon lopen, en de wol op raakte, werd ik in het complot betrokken. Ik werd meegevraagd op een geheime missie naar de wolwinkel. Ik moest rijden (al wist ik in eerste instantie echt niet waar ik naar toe ging met haar) en haar ondersteunen van de auto naar de winkel. En zij bezwoer mij niets tegen de anderen te zeggen. Dat heb ik natuurlijk ook niet gedaan. Stel je voor, zo'n briljant plan verraden, dat kwam niet in mij op. Het is een kleine winkel met een prachtig assortiment van de mooiste wol. Ze heeft er langs alle kasten gelopen en haar keuze gemaakt.
En dit is het resultaat.
Een prachtige stapel van 12 sjaals in allerlei verschillende kleuren. Voor elk wat wils. Een sjaal stond nog op de pennen en zij moest er daarna nog 2 maken.
Vervolgens moest natuurlijk bedacht worden, wie welke sjaal zou krijgen en moest elke sjaal voorzien worden van een naamkaartje, zodat er niemand werd vergeten en alles zou kloppen.
Ik kon het niet laten even een foto te maken van mijn moeder, terwijl zij sjaals toebedeelde aan kinderen en kleinkinderen. Zij liep heen en weer tussen het bed en de tafel van de logeerkamer en dacht hardop na. Op elke sjaal maakte zij met een speld een papiertje vast, waar zij vooraf de naam op geschreven had. Prachtig om te zien.
Zij heeft alle sjaals op tijd afgekregen en met kerst hebben we allemaal van haar een mooie hand gebreide sjaal gekregen. En iedereen was er blij mee. Mijn zoon draagt hem, mijn man draagt hem, mijn schoonzoon draagt hem, ik draag hem. Zij had de voorpret, ik heb de napret. Telkens als ik een van de door haar gebreide sjaals om iemands hals zie, krijg ik een glimlach om mijn mond. Ik vind het toch zo'n briljant plannetje van haar!
