Jeugdsentiment.

Gisteren heb ik het 1e blokje voor de Stitching for Christmas quilt gedownload. Een leuk sneeuwmannetje in kerstsfeer. Op zoek naar borduurzijde  voor de verschillende kleurtjes, moest ik diep graven in mijn geheugen. Want waar had ik nou het etuitje opgeborgen waar nog een paar strengetjes in moesten zitten? Uiteindelijk vond ik een plastic tasje in een plastic mandje onder in de kast waar mijn werktafel opleunt. Echt goed opgeborgen, aangezien ik nooit meer van plan was er iets mee te doen! In de tas zat inderdaad het etui. En terwijl ik de strengetjes bekeek, die al heel oud zijn (35jaar?) en mij verwonderde over de prachtige kleuren, realiseerde ik mij dat het etui nog veel ouder is.

Ik zat in 1961 in de 5e klas van de lagere school en met Sinterklaas kregen alle meisjes uit de klas een dergelijk naaietui. Ik zie mijzelf nog zitten, toen ik het kreeg en het uitpakte. Door een groep ijverige moeders, geen idee of de mijne ook mee gedaan heeft, zijn de etuis genaaid van babyrib, gevoerd met een brabants ruitje met een vilten diertje voorop. In het etui zaten naaibenodigdheden. Een paar spelden, een paar naalden, een centimeter, een vingerhoed en nog zo wat dingen. Binnen in is een bandje vast gezet, waarachter de naaispulletjes een plaatsje kregen. Geen idee wat de andere meisjes er van vonden. Ik vond het mooi. Niet lang daarna ben ik aan een megagroot kruissteekborduurwerk begonnen. Het was een wandkleed met daarop een draaiorgel met een sliert dansende kinderen. Met op de achtergrond een brug over een gracht, een toren en grachtenhuizen. Het patroon kwam uit de Libelle. Het borduren van het wandkleed was een ware beproeving. Het was zo groot! En je moest zo precies werken! Oef!! Maar... ik heb het afgemaakt. Al heb ik er wel 6 jaar over gedaan. Wat er met het wandkleed gebeurd is, weet ik niet meer. Ik heb er jaren niet meer aan gedacht. Tot ik een jaar of 2 geleden, bij een bezoek aan het Amsterdams Historisch Museum, in de museumwinkel een ansichtkaart tegenkwam met een foto van het wandkleed. Ik was stomverbaasd en op een bijzondere manier heel erg blij. Als of ik mijn wandkeed had teruggevonden!

Ach, ja. Wat een leuke herinneringen. Om terug te komen op het etui. Ik heb het na 49 jaar nog en de borduurzijde, die is iets jonger, is er ook nog. En die ga ik dus gebruiken voor de Stitcherie for Christmas.

Wie wat bewaart, die heeft wat!