 |
| Stonefields. |
Zondag 12 oktober heb ik kennisgemaakt met een buitengewoon aardige Australische vrouw,
Susan Smith.
Die overigens een Franse moeder heeft, net als ik (dat schept een band!), en een Amerikaanse vader. Ik ben vergeten te vragen hoe het gezin in Australie terecht is gekomen. Susan ontwerpt en maakt quilts. Dat is haar hobby. Maar het is ook haar werk. Ze ontwerpt en maakt ook quilts in opdracht, voor films. Zoals de Stonefields quilt. Maar ook voor de film Charlottes' web heeft ze de quilts gemaakt. Het is een langdurig proces van voorbereiding voor ze aan een dergelijke quilt of serie quilts kan beginnen. De kleurstelling en de sfeer van zo'n quilt moet goed passen bij de tijdgeest en het thema van de film. Ze heeft ook een "echte" baan. Ze is kinderarts. Recentelijk is zij minder gaan werken. Ze werkt nu nog maar 40 uur per week! Dat was 80 uur! En ze werkt 4 dagen per week. En elke dag quilt zij 3 uur! Ze houdt van snelle methodes. En als iets niet helemaal goed uitpakt, dan laat ze het zo en haalt het niet uit. Spelden zijn lastig en kunnen steken; lijm is veel handiger en ze heeft een super handig lijmflesje waar hele kleine druppeltjes lijm uitkomen (wil ik ook!). Ze houdt van applique en past de needle turn methode toe. Zij heeft mij uitgelegd waarom een dunne naald met een klein oog het beste is. En nu ben ik overtuigd. Ik zal voortaan mijn poken van naalden niet meer gebruiken (behalve als ik de binding van een quilt met de hand vast zet. Dan is een lekkere stevige lange naald zo prettig!). Ze vertelt zo, dat ingewikkelde dingen simpel lijken, waardoor ik het gevoel krijg dat ik het ook kan. Ze heeft een weergaloos gevoel voor kleur en feilloze stofkeuze.
 |
| Susan en haar Prince. |
De in Nederland alom tegenwoordige blauwe stift gebruikt zij niet. Dat is niet mogelijk in het gebied waar zij woont. De zomers duren er 7 tot 8 maanden, hetgeen heerlijk is, maar het is er zo warm, 38 tot 45 graden celsius, dat de blauwe stift onuitwisbaar wordt van de hitte van het klimaat. Dus gebruikt zij gewoon een potlood en dat gaat er in de was ook gewoon uit! Een dag van 35 graden wordt bij haar thuis beschouwd als een koele dag!
Toen ik begon te quilten, had ik wel bedacht dat ik iets Amerikaans zou maken of Engels,
maar Australie is zo ver weg.
Ik kon mij niet voorstellen dat ik een Australisch patroon zou maken.
Nu word ik enorm geinspireerd door Australische quiltsters, die prachtig werk maken en er ook heel prettig en gezellig over kunnen vertellen. Zo, dat ik het werk onweerstaanbaar vind. Zelfs applique, waar ik niet echt handig in ben. Mijn linker wijsvinger is korter, dan hij behoort te zijn, waardoor ik het werk met mijn middelvinger vasthoud. Dat is voor mij niets bijzonders. Daar ben ik aangewend.
Mijn duim, echter, blijft moeite houden met die extra centimeter dat hij verder moet reiken.
En protesteert als ik langer dan even aan het naaien ben.
Dan moet ik echt een tijdje, en soms langer dan een tijdje, stoppen.
Waarschijnlijk heb ik daarom zo'n grote voorkeur voor de naaimachine!
 |
| Mijn eerste cirkels voor The Prince. |
Ik was helemaal niet van plan The Prince te gaan maken. Ik wilde simpelweg een workshop met Susan Smith volgen en van de "master her self" de kneepjes van het vak leren voor de Stonefields. Maar The Prince is zo leuk, en zo totaal niet ingewikkeld (heeft geen steeltjes en geen ingewikkelde bloemen), dat ik voor de bijl ga. Ik zie nu overal leuke printjes en mogelijkheden om cirkeltjes te combineren. Mijn applicatie tempo is erg laag. Dit zal wel iets hoger worden, maar met mijn duim-handicap reken ik op een lange termijn planning van deze quilts. Maar dan heb ik er ook lang plezier van.
Wie had nou toch kunnen vermoeden dat we op 18 oktober heerlijk in het zonnetje
in de tuin zouden kunnen zitten.
Het was heerlijk!
Applique the Smith Way:
geen freezer paper, geen scheurvlies, niet rijgen, geen spelden, geen blauwe stift.
Het patroontje op de stof overgetrokken met potlood.
Uitgeknipt met een klein naadtoeslagje (pff, dat was eng).
Vervolgens vast gelijmd.
Bij gebrek aan het handige lijmpotje, dat hele kleine druppeltjes lijm geeft,
doe ik een beetje lijm op een dekseltje van een potje
en gebruik een cocktail prikkertje om kleine druppeltjes te maken.
En toen needle turn met een superdunne naald,
die jammergenoeg ook behoorlijk kort is.
Het eerste blaadje heb ik zo geappliqueerd en dat ging niet echt erg lekker.
Maar toen herinnerde ik mij het rol wieltje van Gerda en dat maakt een wereld van verschil!
De overige bloemblaadjes heb ik met het wieltje bewerkt.
Daardoor ontstaat er een soort vouwtje op de potloodlijn,
waardoor het omvouwen van de naadtoeslag veel gemakkelijker gaat.
Peace of cake!
Althans voor de rechte lijnen!
Deze bloemblaadjes hebben puntjes! En die zijn lastig en halstarrig.
Maar met een extra steekje op de puntjes is het wel gelukt.
Maar het kan mooier.
Een andere fantastische Australische quiltster, Di Ford, heeft op een
you tube filmpje een techniek voorgedaan om mooie scherpe puntjes te krijgen, die ik de volgende keer ga proberen.
Zo is er altijd weer wat te leren.
Face to face of via internet.
Wat is de wereld toch klein geworden.
Marina.
