De afgelopen dagen was ik op het Festival of Quilts in Birmingham. Ik heb enorm genoten en mij ontzettend goed vermaakt.
Er waren de prachtigste quilts te zien in allerlei tentoonstellingen.
Er zijn zo veel verschillende categorien, dat er werkelijk voor elk wat wils is.
Er zijn verspreid over het festival ook allerlei tentoonstellingen van quilts uit verschillende landen. Uit India, Rusland en Australie bijvoorbeeld. En er zijn tentoonstellingen van quiltgroepen, het Europese quiltersgilde en individuele kunstenaars.
Je kijkt je ogen uit en je raakt letterlijk niet uitgekeken.
Maar aangezien de voeten af en toe roepen dat er echt even een poosje moet worden gezeten,
krijgen de ogen ook even rust.
Deze quilt vond ik erg leuk en deed mij aan de vele vakanties in de Verenigde Staten denken!
Er zijn ook Nederlandse inzendingen. Op deze prachtige Sterrenparade gaan je ogen van de ene sterrengroep naar de andere. Je ontdekt telkens weer iets anders.
Bomen in alle soorten en vormen.
Er waren nog meer bomenquilts, maar ik weet niet meer of dit een aparte categorie was.
En dan deze cirkels!
Ik hou' van heldere kleuren, roze en paars en van cirkels en dit alles in 1 quilt!
Maar er was ook heel veel heel mooi traditioneel werk en prachtige artquilts.
Deze Nederlandse inzending heeft een derde prijs gewonnen.
Ik kon er bijna niet van weglopen, zo knap is dit gemaakt.
De winnares, Janneke de Vries-Bodzinger, is heel blij met haar prijs en zij vertelt graag over het maken van deze en andere quilts. Zij heeft al vele prijzen gewonnen.
Een van de leuke aspecten van het Festival: je komt zomaar beroemde mensen "in het wild" tegen.
Ik liep langs de stand van Lynette Andersen en ik vroeg iets aan een van de medewerkers. Lynette, die ik helemaal niet gezien had, draaide zich om om antwoord te geven. Ze begon speciaal voor mij spontaan een demonstratie te geven hoe zij een vorm voorbereid met de Apliquick staafjes. En toen gaf zij mij het vogeltje dat ze net gemaakt had.
Kaffe Fasset was er en signeerde boeken. Op vrijdag zat hij achter de tafel te wachten op klanten om te signeren en breide ondertussen een "scarf" op een rondbreinaald. Op zaterdag was het zo druk, dat hij schuil ging achter de mensen. Brandon Mably was er.
Ik stond zondagmorgen samen met hem bij de bushalte van het hotel.
En dit is Tula Pink.
Zij is een jonge Amerikaanse ontwerper van moderne stoffen. Haar stoffen zijn niet direkt mijn smaak en ik kijk er naar en loop dan weer verder. Haar quilts zijn kleurrijk en houden mijn aandacht niet echt lang vast. Althans niet tot ik haar heb horen vertellen over haar werk.
Ze vertelt op een lezing enthousiast en boeiend over haar werk. Hoe ze begint, hoe ze te werk gaat, hoe ze zichzelf begrenst en hoe ze haar keuzes maakt. Ze neemt zichzelf niet altijd erg serieus en maakt tijdens haar verhaal veel grapjes, vooral over zichzelf. Tijdens de lezing met lichtbeelden wordt veel gelachen. Ze maakt heel veel quilts met haar eigen stoffen (wel 1 per week, vertelt ze). Haar werk wordt modern genoemd, maar ze gebruikt traditionele patronen, maar wel op een ander manier.
Deze vlinder bijvoorbeeld, is gevormd met traditionele patronen. Ze heeft voor de vlinder gekozen, omdat ze bij het ontwerpen van de stoffenserie een ontworpen vlinder heeft moeten laten vallen omdat die niets toevoegde aan de stoffenserie! Een soort troostprijs voor de vlinder!
Het is een schitterende quilt. Zo heeft ze er nog veel meer. En nu ik het verhaal achter haar stoffen en haar quilts ken, waardeer ik haar stoffen zeer.
Nog een leuke anekdote: Tula Pink noemt zichzelf een luie quiltster. Ze houdt niet van ingewikkelde dingen. Daar heeft ze het geduld niet voor en het verveelt haar gauw (haar eigen woorden). Maar op een dag besloot ze een Dear Jane quilt te gaan maken. Na een paar blokjes vond ze dat dit echt haar ding niet was. Als je het niet kunt snijden en niet op de machine kunt naaien, is het niet voor haar.
Ze besloot 100 verschillende patronen te ontwerpen van 6 " en die met sashings aan elkaar te zetten.
De effen witte rand is, als hommage aan de Dear Jane, gequilt met grote driehoeken.
En van dit proces heeft zij een boek gemaakt.
Een adembenemend verhaal van een zeer actieve en kundige ontwerpster.
En natuurlijk onze eigen Petra Prins en Nel en Bep. Maar zij zijn zo "eigen" dat ik vergeten ben een foto van hen te maken. Volgende keer beter.
Dit is Rosa Rojas, de uitvinder van Apliquick.
Zij gaf onvermoeibaar de hele dag demonstraties van het werken met de staafjes, het handige kleine schaartje dat zo scherp snijdt dat er geen rafels ontstaan en de ergonomische schaar, die je met 5 vingers gebruikt. Ik heb vrij lang staan kijken. Ik vond het opvallend hoeveel naadtoeslag zij gebruikt (dit is een bewuste keuze van haar). We zijn geneigd bij een kleine vorm, een kleine naadtoeslag te gebruiken en dat is niet verstandig, zegt zij. Ze liet ook zien hoe je na het omvouwen van de stof de vorm kunt verbeteren door met de platte kant van het staafje de stof (zachtjes) naar de onderkant van de vorm te bewegen. Dan moet je de lijm een beetje laten drogen en dan kun je de hele vorm plat drukken.
Er gaat echt een Apliquick golf over Europa! Zo druk was het bij haar stand.
Deze quilt komt uit het nieuwste boek van Kaffe Fasset: Quilt Grandeur.
Ik denk dat ik deze ga maken.
Ik heb behoorlijk wat tijd doorgebracht op de stand van Pfaff en daar heerlijk alle vragen die ik over mijn naaimachine had kunnen stelllen. En leuke nieuwe snufjes, zeg maar snuffen, gezien voor mijn machine. En op een andere stand ben ik veel te weten gekomen over quilt garens van Superior Thread. Die ga ik zeker de komende tijd uitproberen.
Britse dames zijn heel erg aardig. Ze nemen je direct op in hun gesprek, zijn belangstellend en nodigen je uit bij hen aan de ontbijt tafel te komen zitten. En Britse buschauffeurs zijn een slag apart. Dear, young lady, lovely lady zijn de termen waarmee je aangesproken wordt en zelfs al ben je de enige passagier, ze rijden je zo naar je bestemming, als je ze alleen maar de weg vraagt!
Ik heb heerlijke dagen gehad.
Marina
