Ik geloof dat deze titel wel de lading dekt!
Zondag en maandag gaven een wisselend weer buiten
en een wisselende sfeer binnen bij het quiltframe.
Met een volstrekt dieptepunt gistermiddag rond een uur of 2. Na de zoveelste draadbreuk al bij de eerste bocht die ik maakte, was ik klaar om machine en frame bij het grof vuil te zetten.
Maar de wil om het toch voor elkaar te krijgen kreeg gelukkig toch weer de overhand.
Ik ben op internet informatie gaan zoeken over het Aurifill garen dat ik gebruik.
Dit was leerzaam.
Ik weet nu wat de kleuren van de spoelen betekenen en wat dit wil zeggen over de dikte van het draad. Ik heb vervolgens heel systematisch telkens 1 ding aangepast en opgeschreven wat er gebeurde.
En uiteindelijk lukte er iets. Maar niet consistent genoeg.
Gelukkig moest ik toen naar een verjaardag bij mijn broer thuis en kon ik het allemaal even laten rusten. We hebben heerlijk in de tuin gezeten en de barbecue was lekker.
Onderweg naar huis kwamen we in een wolkbreuk terecht, brr.
Ik kon geen hand voor ogen zien en reed 60 op de snelweg.
De bliksem knalde voor mijn ogen.
Vanmorgen bedacht ik mij dat de draadbreuk misschien wel aan mijn manier van doen ligt.
Misschien ben ik wel zo gespannen, dat ik de breuk zelf veroorzaak.
Je weet maar nooit.
En daarom heb ik mijn vriendin gevraagd om de handels ter hand te nemen.
En hup, al bij de eerste bocht knapte de draad.
Ok, dat wisten we ook weer.
Maar zij vond het gashandeltje niet prettig knijpen.
Je moest het ver inknijpen voor er wat gebeurde en de snelheid liep niet geleidelijk aan op.
Er waren dus geen verschillende snelheden.
We hebben een beetje zitten studeren op de konstruktie van het machientje
en hebben toen een aanpassing gedaan.
Ook heb ik het pedaal verder onder het wiel van het machientje geduwd.
Hierdoor knijpt het handeltje soepeler en loopt de snelheid meer geleidelijk op en af.
Ik heb het Aurifill garen vervangen door het dikkere King Tut garen en toen kon ik 46 bochten maken.
En daarna weer 46 bochten. Ik was bijna in hoezee stemming.
Dat gevoel werd nog heviger toen ik vervolgens 256 bochten kon naaien
en 3,5 keer het frame op een neer was gegaan!
Ik was er, het was gelukt, ik kon het! Wat een feest!
Nu wilde ik het met het iets dunnere Aurifill garen proberen.
Had ik niet moeten doen. Het ging weer helemaal fout.
Ik besloot voor de rest van mijn leven King Tut garen te gebruiken.
Ziezo , dat was dat.
Maar het King Tut garen was op.
En ik kan pas morgen op z'n vroegst dit garen gaan kopen,
als ik uitgezocht heb waar het te koop is
en daarom besloot ik dat de rest van mijn leven nog maar even moest wachten.
Ik had nog een hele zondag middag en avond voor de boeg en dat was mooi om uit te proberen
of mijn machine toch ook niet een ander draadje lust.
Dus toch maar weer het rode Aurifill garen met de groene spoel op de machine gezet.
King Tut is garen met dikte 40, opgebouwd uit 3 draden.
Aurifill op de groene spoel is dikte 40 opgebouwd uit 2 draden.
Dat lijkt toch op elkaar, niet?
En ja wel.
Dit is het resultaat:
54 cirkels genaaid. Dat is 1,5 keer heen en weer.
Een hele rij recht uit genaaid. Na 1 bocht brak de draad. Ai..!
30 cirkels van links naar rechts genaaid, vervolgens doorgegaan met stipling
en achterwaarts terug met swirls en 2 spiralen.
Toen (pas) brak de draad.
18 spiralen genaaid van links naar rechts. Niets gebroken.
14 doorlopende harten genaaid van links naar rechts en niets gebroken.
Het begint er op te lijken, dat mijn machine nu al 2 draadjes lust.
Dat ik de snelheid onder controle krijg.
Dat ik de juiste spanning voor de quilt heb gevonden (wel erg strak, hoor)
En dat ik het free Motion quilten op het frame een beetje onder de knie begin te krijgen.
Ik ben benieuwd of dit morgen nog zo is.
