Een paar weken geleden heeft een duivenechtpaar een nest gebouwd op de pergola in de voortuin. Een onooglijk nest, waarvan je verwacht dat het elk moment uit elkaar zal vallen.
Maar niets van dit al.
Pa en Ma Duif hebben eieren gelegd en weken lang om de beurt op het nest gezeten.
Het nest zit goed verstopt en is van de straat niet te zien.
Maar uit het slaapkamer raam is het goed te zien en ook als je er vlak onder gaat staan.
En op een dag was er een jong.
Een onooglijk bruin donzig ding.
Met een hele grote snavel.
En na een paar dagen, was er nog een.
Ze groeiden als kool.
Het was superdruk op het nest.
Vader of moeder Duif in het midden en links en rechts een jong.
Ik heb ze af en toe van dienst zien ruilen en een keer heb ik ze zien voeden.
En zelfs tijdens een ontzettende regenbui bleef alles in tact.
De duiven trekken zich niets aan van ons. Als we thuis komen, of weggaan; iets in de vuilnisbak gooien of de schuur in en uit gaan. Ze blijven roerloos zitten.
Als of het vlucht instinct is uitgeschakeld.
Op een avond, bij het sluiten van de gordijnen van de slaapkamer, zag ik plotseling de 2 jonge duiven dicht naast elkaar op de pergola zitten. Vlak buiten het nest. Het was eigenlijk te donker om te fotograferen, maar ik wilde de kans niet voorbij laten gaan.
Vader of moeder kwam af en toe nog wel eens langs, maar daarna zijn de volwassen vogels weg gevlogen en de jongen uitgevlogen.
De 2 jongen zijn nu op zichzelf aangewezen, maar elke dag komen ze terug. Dan zitten ze op de pergola en bekijken de wereld vanaf hun hoge plek. Het nest is leeg en wordt niet meer gebruikt.
Gisteravond kwam ik thuis en zag ik een schitterend moment. Een van de ouders was terug gekomen en er vond een prachtige begroeting plaats tussen de 3 vogels. Er werd met de kopjes tegen elkaar geschuurd, met vleugels over elkaar geaaid, op elkaar gesprongen. Het leek net een nest jonge hondjes, die over elkaar buitelden. Toen ze mij gewaar werden, vloog de volwassen vogel direct weg. Dat instinct is dus weer terug.
De 2 jonge vogels komen nog elke dag terug. Ik kan tegen ze praten, onder de pergola doorlopen, de plant op het tafeltje water geven. Ze blijven rustig zitten. Ik ben benieuwd of ze er morgen ook weer zijn.
Marina.
