You can't have them all.

In Cortez, Colorado is in Mainstreet een quiltwinkel.  We ontdekten de winkel toen we gingen eten in het restraurant ernaast.

Van buiten ziet het er gezellig uit. Maar het was na sluitingstijd, dus......... gesloten! Morgen vertekken we weer voor de winkel opengaat, dus deze heb ik gemist!

Zo, zie je maar. You can't have them all.

Toeval, toeval.

De tocht van vandaag was korter dan gepland en zo kwamen we al vroeg in Vernal, Utah. En nadat we in ons hotel waren geinstalleerd en ook de computer was aangezet en het nieuws uit Nederland was gelezen, zocht ik via google of Vernal een quiltwinkel heeft en jawel, de Fabric Friendzy Quiltshop in dezelfde straat als het hotel, Mainstreet, maar dan 3 blokken verderop en die kon ik gemakkelijk lopen. Het was een beetje saaie winkel en dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat de winkel sinds 1 april een nieuwe eigenaresse heeft. Dit was te lezen op een groot geel karton op de ruit van de winkel.

 Ze heeft nog niet veel stof en ook nog niet veel quilts om te laten zien. Maar ze was erg aardig en ik mocht rondlopen en foto's maken.

In de etalage staan hele kleine Singer handnaaimachientjes. Ik zou wel willen weten of dit speelgoed is of echte naaimachientjes zijn.











Ik heb een paar lapjes gekocht en een boek: Gone to Texas. De geschiedenis, alweer, van een pioniersvrouw en haar quilts. Ik wilde het al een poosje hebben en voila.
De witte lapjes hebben een heel klein printje en zijn erg geschikt voor een stitcherie, hoop ik.
De winkel heeft geen website, wel een blog. Die ga ik de komende tijd maar eens volgen. Kijken hoe het met de nieuwe eigenaresse gaat. En misschien kan ik haar over een poosje laten zien wat ik gemaakt heb van de stofjes, die ik in haar winkel heb gekocht.

Tot ziens,

It's sew Moab.

Is de naam van de quiltwinkel in Moab. We zitten sinds zaterdag in het hotel aan de overkant van de straat, maar ik moest tot dinsdag wachten voor de winkel open was! Ik mocht rondkijken en foto's maken.

De winkel verkoopt veel batiks, o.a van Princes Mirah en veel stofffen met thema's uit het Zuid Westen van de Verenigde Staten en verder allemaal hele mooie stoffen.
In de winkel hangen leuke quilts.

Ik mocht ook even in het klaslokaal kijken en daar hing een hele leuke quilt met een eland, een moose, en daar ben ik gek op.

En dit zijn de stofjes die ik gekocht heb. De losse batiks hebben prints met Zuid West thema's.

En natuurlijk de patronen ook. Ik vind vooral Desertscape leuk met die grote cactus en allerlei dieren uit de woestijn.

In het stadje  is oa een winkel met 2e handsboeken en daar was zelfs een plankje met quiltboeken en daar heb ik deze 2 boeken voor een prikkie "gescoord". Ik ben dol op boeken over vrouwen en hun quilts.

 Hartelijke groeten,

Fruita.

Fruita, een gehucht langs de Fremont river in Utah bestaat niet meer. Het is 1880 gesticht door Nels Johnson, die de eerste bewoner was in de Fremont River valley. Hij bouwde zijn huis vlakbij de rivier. Al snel volgden andere Mormonen om zich daar te vestigen met kleine boerderijen en boomgaarden. Zo ontstond het dorp Junction, Utah. De naam werd in 1902 veranderd in Fruita. Het dorp was inmiddels bekend geworden door het vele goede fruit en jams die er geproduceerd werden.



Fruita lag ontzettend afgelegen en was moeilijk te bereiken. Er hebben nooit meer dan 10 families gewoond en zij voorzagen in hun totale levens onderhoud.  Handel verliep voornamelijk dmv van ruihandel en er was weinig geld in omloop. Het klimaat is dit gebied was goed en het groeiseizoen relatief lang van april tot oktober en er was meer dan voldoende water. Zij verbouwden allerlei soorten groentes en veel soorten fruit. Appels, peren, kersen, pruimen, abrikozen, perziken om er maar een paar te noemen. Een deel werd vers gegeten en een deel werd ingemaakt.

Er was zoveel fruit dat zij het ook in verder weg geleden gebieden konden verkopen. Maar de tocht was lang en de wegen erg slecht. Als het weer slecht was, waren de wege onbegaanbaar. De boeren gezinnen hielden ook koeien voor het vlees en de melk, kippen, eenden, varkens en schapen voor de wol. 

De vachten werden verwerkt tot wol waarvan kleding werd gemaakt voor de koude winters. De vrouwen sponnen de wol zelf. Zij  maakten ook kleding voor zichzelf en de vaak grote gezinnen.

Er werd geborduurd.

En er werd gequild.

Ook werden er vloerkleden geweven van restanten stof die tot stroken werden gevlochten.

Eind 19e eeuw werd er een school gebouwd, waar de kinderen van Fruita naar school konden gaan en waar allerlei bijeenkomsten en feesten werden gehouden.

De vrouwen kwamen er bijelkaar om te quilten.

In 1930 werd het gebied waar Frutia gevestigd is door de regering van de USA benoemd tot National Monument vanwege de geweldige natuur. Er werden wegen aangelegd en Fruita werd verbonden met de  buitenwereld. Bewoners begonnen te werken voor het National Park Service om zo hun inkomen te vergroten. In 1943 kwam er elektriciteit in het dorp. En pas tijdens de 2e wereld oorlog kwam er een eerste tractor. Begin jaren 50 begon de National Park Service land te kopen van de boeren die binnen het National Monument woonden. Nog later werd het monument het Capitol Reef National Park. Het gebied van Fruita is nu een beschermd historisch gebied. De school met 1 klaslokaal, staat er nog. Er is ook nog een cabin en de boomgaarden zijn er nog. En er is nog 1 huis. Het Gifford Homestead. Het is het huis van de laatste bewoners van het dorp. Zij hebben er tot 1969 gewoond. Toen hebben zij het huis aan het park verkocht en zijn ergens anders gaan wonen. Het huis is nu te bezichtigen en zo krijg je een indruk hoe de mensen toen geleefd hebben. In de keuken is nu een kleine winkel gevestigd waar je oa jams, zeep, brood, appeltaart en gequilte produkten kunt kopen.



en deze schattige speldenkussens.

Een geweldig kleurenpalet.

Het verbaast mij keer op keer weer dat in zo'n droge woestenij planten kunnen groeien en ook nog zo mooi kunnen bloeien. Moeder natuur is gul voor ons. Paars, rood, groen, roze, blauw, grijs en bruin. Wat een kleuren combinatie!